„Maður velur að skapa sitt eigið líf. Maður þarf að spyrja sig hvort maður vilji vera aumingi eða gera eitthvað með líf sitt. Lífið fer upp og niður og stundum er það erfitt. Það eru ekki alltaf allir góðir við mann og maður sjálfur er ekki alltaf góður við alla,“ segir Jaroslava Davíðsson, ekkja Ásgeirs Þórs Davíðssonar, Geira á Goldfinger eins og hann var oftast kallaður. Geiri varð bráðkvaddur á heimili sínu í apríl árið 2012. Við það tók Jaroslava við Goldfinger, sem var strippstaður áður en bann við nektardansi tók gildi á Íslandi í byrjun þessa áratugar. Nú er komið að leiðarlokum. Jaroslava kveður Goldfinger á tuttugu ára afmæli staðarins næstkomandi laugardagskvöld. Ákveðinn léttir en einnig skrýtið segir hún, en hún ákvað fyrir ári að selja reksturinn og allt sem honum fylgir.
Vill ekki glápara
„Mér finnst ruglað að það séu enn viðskiptavinir að koma til okkar, öllum þessum árum seinna,“ segir Jaroslava er blaðamaður hittir hana á Goldfinger á miðjum degi. Litríkt jólatré stendur hnarreist við súlurnar tvær á sviðinu og leðursófar allt um kring. Áfengisfnykurinn sem fylgir hefðbundnum skemmtistöðum rétt fyrir opnun er víðs fjarri og gólfið svo hreint að sleikja mætti af því kampavínið sem stillt er upp í hillum víðs vegar um staðinn. Jaroslava er þreytt, enda í stífum undirbúningi fyrir tuttugu ára afmælið, sem er jafnframt kveðjuteitin hennar.
„Ég verð með ellefu dansara að dansa á tveimur súlum, samt ekki nektardans,“ segir hún og hlær. „Þetta verður mikið „show“ og þótt allir séu velkomnir vil ég helst bara hafa fólk í kringum mig sem ég treysti og hefur stutt mig í gegnum tíðina. Ég vil ekki fá eitthvert fólk sem er bara komið til að glápa, þannig að öryggisgæslan verður mikil,“ bætir hún við á þessum tímamótum. Jaroslava ætlar að hafa teitina nánast fram á sunnudagsmorgun og svo tekur við óvissan, sem er spennandi en jafnframt skrýtin.
„Ég sef á sunnudaginn. Ég finn að aldurinn er farinn að segja til sín og það tekur mig lengri tíma að jafna mig,“ segir hún og brosir. „Það tekur tíma að fatta að ég er að hætta, en ég hef haft ár til að undirbúa mig. Nú tekur yngri kynslóðin við og breytir staðnum, sem ég held að sé gott. Ég á eftir að koma stundum til að syngja í karókí og dansa,“ segir hún og bætir við að hún taki ávallt dægurlagið Vor í Vaglaskógi þegar hún grípur í karókímíkrófóninn. Jaroslava er ekki búin að ákveða hvað hún tekur sér fyrir hendur næst. Hún er menntaður snyrtifræðingur og hefur unnið við það í og með síðustu árin. Eitt er víst að rekstur dansstaða á borð við Goldfinger er ekki í kortunum.
„Ég held að það verði gott fyrir mig að hvíla mig. Ég sé ekki eftir neinu og hefði ekki gert neitt öðruvísi.“
Vill sofa á nóttunni
Jaroslava flutti til Íslands fyrir rúmum tveimur áratugum og réð Geiri hana í vinnu á Hafnarkránni í Hafnarstræti. Þau opnuðu síðan súlustaðinn Maxim’s saman í desember árið 1998 og ári síðar festu þau rætur í Kópavogi og opnuðu Goldfinger. Jaroslava skýtur því inn að Geiri hafi rekið hana á Maxim’s því hún lét illa að stjórn, en þótt upphafið hafi verið brösugt blómstraði ást þeirra Jaroslövu og Geira. Geiri sá um daglegan rekstur Goldfinger og Jaroslava var heimavinnandi, en sá um flest allt annað er varðaði staðinn. Konan á bak við tjöldin.
„Já, ég var alltaf konan á bak við Geira. Ég sagði oft að ég hefði sterkan vegg fyrir framan mig,“ segir hún. Meðal þess sem var í verkahring Jaroslövu voru samskipti við dansara og starfsmannahald. Hún lagði mikið upp úr því að vel væri að verki staðið í þeim efnum.
„Ég hef alltaf farið eftir lögum og allar stelpurnar sem hafa dansað hér hafa verið með íslenska kennitölu og borgað sína skatta. Ég vil hafa allt uppi á borðum því ég vil sofa á nóttunni. Ég nenni ekki neinum „monkey business“. Það er betra að hafa hreina og góða samvisku.“
Þótt þau hjónin hafi byggt upp sitt fyrirtæki á nektardansi segir Jaroslava að hún kunni betur við dansarana í fötum en án.
„Þetta er miklu betra svona, þegar stelpurnar mega ekki fara úr öllu. Þetta er fallegra. Meira sexí. Ég myndi segja að þetta skapaði líka meira öryggi á staðnum. Það er erfitt að útskýra þetta fyrir útlendingum, en Íslendingarnir skilja alveg að það megi ekki snerta. Lög eru lög. Niðri í bæ eru oft slagsmál um helgar en ekki hér hjá mér. Ég hef þurft að kalla á lögregluna nokkrum sinnum síðustu sjö árin og í öll skiptin hefur það verið út af útlendingum.“
En hefur þessi bransi gert hana ríka?
„Er ég orðin rík?“ segir hún með fáti, tekur sér drykklanga stund til umhugsunar og svarar síðan: „Ég er ekki rík, en ég á það sem ég þarf, sem betur fer.“
„Kreisí“ líf
Geiri og Jaroslava voru gefin saman þann 27. september árið 1999. Þau eiga eina dóttur saman, Alexöndru sem kom í heiminn í september árið 1999, fjórum dögum áður en foreldrar hennar gengu í það heilaga. Það er eina barn Jaroslövu en Geiri átti sex börn úr öðrum samböndum. Jaroslava er stolt af dóttur sinni.
„Hún er orðin fullorðin kona, mjög sjálfstæð og sterk. Hún flutti að heiman fyrir um ári og er að spá í að fara í Háskóla Íslands í nám. Við hittumst ekki oft, en höldum góðu sambandi. Ég myndi segja að við værum nánari núna en áður, en hún er samt þannig gerð að hún hringir ekki í mig ef hana vantar eitthvað. Hún bara reddar sér sjálf og vill hafa það þannig. Ég flutti sjálf að heiman um tvítugt og ég held að það sé gott. Maður lærir svo mikið á því og þetta er góð reynsla. Við erum þau einu sem getum tekið ábyrgð á okkar lífi og það gerir aldrei neinn eitthvað fyrir mann. Það er gott að læra það snemma. En ég stend alltaf með henni og styð hana, í gegnum þykkt og þunnt,“ segir Jaroslava.
En hvernig myndi hún lýsa sér sem móður?
„Ég átti „kreisí“ líf, sá um Goldfinger og var gift Geira. Það var alltaf „aksjón“. Ég átti tvö börn – dóttur mína og Goldfinger. Ég var heima með Alexöndru þar til hún varð tíu ára, fór síðan í skóla að læra snyrtifræði og Geiri dó þegar hún var tólf ára. Þá fór ég á kaf í vinnu og Alexandra ól sig upp sjálf. Hún er töffari. Sem betur fer veit hún hvað hún vill. Hún er enginn aumingi. Hún veit að hún þarf að mennta sig, vinna og sjá um sig sjálf, því það er enginn annar að fara að gera það fyrir hana.“
„Geiri er dáinn“
Jaroslava og Geiri ákváðu að skilja í lok febrúar árið 2012, en voru áfram í mjög góðu sambandi. Þótt Geiri flytti af heimilinu í Kópavogi út á Álftanes var hann heimalningur hjá Jaroslövu. Eins og þruma úr heiðskíru lofti komu fréttirnar um vorið 2012 að Geiri væri dáinn. Hann varð bráðkvaddur þann 19. apríl.
„Ég var að fagna fertugsafmæli mínu og ákvað að fara út til mömmu minnar í Eistlandi á afmælinu mínu. Geiri vildi ekki koma með. Hann hringdi ekki á afmælinu mínu, sem mér fannst skrýtið. Síðan fór ég að sofa og vinur okkar hringdi í mig daginn eftir og sagði: Geiri er dáinn,“ segir Jaroslava og verður hljóð. „Þetta var mikið sjokk. Það bjóst enginn við þessu.“
Hvort það er tilviljun eða kaldhæðni örlaganna að Geiri hafi látist er eiginkona hans til þrettán ára fagnaði fertugsafmæli sínu fæst aldrei úr skorið, en hjátrú fylgir því í Rússlandi að fagna þessum áfanga. Þótt Jaroslava sé frá Eistlandi talar hún reiprennandi rússnesku og hefur tileinkað sé ýmislegt frá Rússlandi.
„Það er hjátrú í Rússlandi að halda ekki upp á fertugsafmæli. Það þykir boða ógæfu. Ég var búin að ákveða að fara út til mömmu en ætlaði ekki að halda partí. Ég var búin að lesa mikið um þessa hjátrú, en mamma sagði mér að vera ekkert að trúa þessu og sannfærði mig um að fara út að borða. Ég hélt að ég myndi ekki vakna næsta dag út af þessari hjátrú. En það var Geiri sem vaknaði ekki.“
Jaroslava leyfir sér ekki að dvelja í fortíðinni og veltir sér ekki upp úr því hvað hefði orðið ef hún hefði ekki farið út að borða þennan örlagaríka dag.
„Allt sem var, er farið og eftir standa góðar minningar.“
Grét fyrstu vikurnar
Lífið eftir andlát Geira var erfitt.
„Ég sakna Geira. Þegar hann féll frá var ég ein. Ég þurfti að rífast ein og hugsa um Goldfinger ein. Ég vann aldrei á Goldfinger á meðan Geiri var á lífi. Fyrstu vikurnar grét ég bara og var ekki viss um að ég gæti þetta. Þetta var mjög erfitt og mér fannst þetta of mikið. Ég var alein á barnum og vinkona mín hjálpaði mér í dyravörslu. En fólk sýndi mér mikla virðingu og það er það sem bjargaði mér. Ég fékk stuðning frá mörgum og gat vælt við öxlina á sumum. Síðan tók ég þetta bara hægt og rólega, einn dag í einu. Margir vissu ekki einu sinni að ég væri ekkjan hans Geira. Enn þann dag í dag kemur fólk á Goldfinger sem hefur ekki hugmynd um hver ég er. Við vorum góð saman. Ég er sterk kona, en það var gott að hafa Geira.“
Fráfall Geira hafði áhrif á alla fjölskylduna, en dóttir þeirra Jaroslövu hefur ekki opnað sig mikið um þetta áfall.
„Alexandra var 12 ára og vildi ekki tala um þetta. Krakkar taka á dauðanum öðruvísi en við fullorðna fólkið. Hún vill ekki að fólk spyrji um þetta og hún fattar að hún þarf að halda áfram með lífið. Hún er sterk og jákvæð og gerir sér grein fyrir að þegar við mætum áföllum þurfum við að ákveða hvort við dettum á botninn eða höldum áfram.“
Ekki tími fyrir karlmenn
Varðandi ástalífið eftir fráfall Geira stendur ekki á svörum hjá Jaroslövu.
„Ég hef engan tíma fyrir karlmenn. Ég er búin að gera allt alein í sjö ár – heldur þú að einhver karlmaður vilji vera með mér?“ segir hún og hlær, þótt alvarlegur undirtónn fylgi. „Stundum koma karlmenn upp að mér og sýna mér áhuga en síðan hlaupa þeir í burtu eftir stutt samtal. Kannski eru þeir bara hræddir og geta ekki höndlað svona sterka konu? Ég myndi allavega aldrei spyrja karlmann hvaða ákvarðanir ég á að taka í lífinu. Þeir reyna líka oft að ganga í augun á mér með því að segja mér hvað þeir eiga mikla peninga og hitt og þetta, en peningar eru ekki allt.“
En hvernig er þá draumaprinsinn hennar Jaroslövu?
„Hann dó. Ég hef prófað að vera með draumaprinsinum. Ég er 47 ára gömul, ég vinn mikið og ég er bara góð.“
Jaroslava getur ekki neitað því að margir ráku upp stór augu þegar hún og Geiri byrjuðu saman og gengu síðar í hjónaband. Talsverður aldursmunur var á parinu – heilt 21 ár. Jaroslava segir hins vegar að ástin spyrji ekki um aldur.
„Geiri gafst ekki upp – hann var sterkur karakter. Það var alltaf mikil virðing á milli okkar. Við fundum þennan gullna milliveg. Í okkar sambandi var gott jafnvægi. Ég held að lykillinn að góðu sambandi sé virðing og að maður reyni ekki að pína fólk í að gera eitthvað sem það vill ekki. Maður þarf að vera maður sjálfur til að geta verið í sambandi.“
Upp og niður
Jaroslava hugsar alltaf hlýtt til síns fyrsta vinnustaðar á Hafnarkránni í lok tíunda áratugar síðustu aldar.
„Ég man alltaf rosalega vel eftir Hafnarkránni. Geiri sannfærði mig um að koma til Íslands og vinna þar. Mér fannst það svo skrýtinn staður og hugsaði bara: Vá.
Ég hafði verið að vinna á þriggja hæða veitingastað í Eistlandi á 24 tíma vöktum. Þetta var svo fínn staður að við starfsfólkið máttum ekki einu sinni nota klósettið. Að koma til Íslands var mikil breyting og ég er mjög þakklát fyrir þennan tíma. Á Hafnarkrána kom fólk sem fékk pening fyrsta hvers mánaðar frá ríkinu og kom til að fá sér bjór og spjalla. Fólk með gott hjarta. Þetta var mjög skrýtið samt,“ segir hún og skellihlær. En af hverju að flytja til Íslands?
„Það var val. Ég ákvað að koma og prófa. Þetta var ekki alltaf „bjútífúl“ og lífið fór upp og niður. Síðan varð ég ófrísk og þurfti að hugsa um stelpuna. Svo urðum við að vinna, vinna og vinna. Enginn gaf okkur neitt frítt. Ég er mjög þakklát fyrir það fólk sem hefur verið í kringum okkur. Lífið hefur ekki allt verið „perfekt“. Það kom kreppa, femínistar urðu brjálaðir út í okkur, svo kom bann við nektardansi, bann við prívatherbergjum. En ég hef aldrei gefist upp, sem betur fer. Við fórum nokkrum sinnum á botninn og þá tók alltaf tíma að byggja aftur upp. Slæm auglýsing er líka auglýsing. Það var alltaf einhver að drulla yfir okkur. Stundum var þetta leiðinlegt en við urðum að leggja það til hliðar og horfa fram á veginn,“ segir hún.
Stendur „pimp“ á bakinu á mér?
Goldfinger, sem og aðrir staðir af svipuðum toga, voru oft tengdir við skuggahliðar lífsins; mafíuna, vændi og mansal. Eitthvað sem fékkst aldrei sannað. Jaroslava vísar því algjörlega á bug að slíkt hafi viðgengist á staðnum.
„Ég skil mjög vel að þessi rekstur hafi verið tengdur við eitthvað misjafnt. Erlendis og í bíómyndum er strippdans tengdur vændi og mafíunni – undirheimunum. Sumir hringdu og spurðu hvort ég gæti sent stelpur heim til þeirra gegn þóknun. Ég geri ekki svoleiðis. Stelpurnar voru aldrei seldar inni á staðnum. Þær réðu hvað þær gerðu eftir vinnu, en oftast vildu þær bara fara heim til að hvíla sig svo þær gætu komið aftur í vinnu daginn eftir til að þéna meiri pening. Að vera nektardansmær er erfitt starf. Þetta eru ekki einhverjar heimskar píur heldur þurfa þær að geta talað við hvern sem er um hvað sem er. Þær þurfa að brosa og vera ánægðar, sama hvað gengur á í þeirra einkalífi. Ég hafði stundum áhyggjur af þeim, hvað þær væru að gera eftir vinnu, en ég fullvissaði mig um að ég væri ekki með neina krakka í vinnu heldur sterkar, klárar konur,“ segir Jaroslava. Þá liggur beinast við að spyrja hana hvað henni finnist um vændi. Á hana kemur fát og hún hvorki styður það né er á móti því.
„Mér finnst að vændiskonur eigi að ákveða sjálfar að þær ætli að vinna í vændi og þurfa að vilja það. Þær þurfa að vera klárar í kollinum og eiga hús og bíl. Hinar eru bara hórur. Það er munurinn á vændiskonu og hóru.“
Jaroslava segist fá alls kyns skrýtnar spurningar, bæði nú og þá, vegna hjónabands hennar og Geira og rekstrar súlustaða. Stundum koma þessar spurningar frá bláókunnugu fólki en Jaroslövu er sama um hnýsnina. Hún segist vera sem opin bók og það sé lítið sem komi henni í uppnám í þeim efnum. En hver er þá skrýtnasta spurningin sem hún hefur fengið á ferlinum?
„Hvort ég hafi einhvern tímann selt mig. Ég svaraði þessari spurningu ekki einu sinni. Ég held að fólk haldi að það geti spurt mig að hverju sem er því ég er ekkjan hans Geira og hef rekið Goldfinger. Stundum spyr ég einfaldlega hvort það standi „pimp“ á bakinu á mér því fólk lítur oft á mig eins og maddömu.“
Karlmenn eiga að vera karlmenn
Talið berst að Metoo-byltingunni og femínisma. Jaroslava segist ekki vera femínisti og er að eigin sögn frekar gamaldags í hugsun þegar kemur að kynjahlutverkunum.
„Karlmenn eiga að vera karlmenn. Konur geta ekki verið karlmenn. Karlmenn eiga að vera einu „leveli“ hærra en konur. Ef kona vill að karlmaður geri allt fyrir sig þá verður hún að sýna honum virðingu í staðinn fyrir að nöldra í honum að gera húsverkin. Karlmenn á móti eiga að sýna konum virðingu. Kannski er gott að það er ekki allt jafnt. Fólk á að virða hvert annað – sama hvort kynið er.“
En hefur hún aldrei verið hrædd á Goldfinger?
„Jú, það hefur komið fyrir, en ég læt ekki bera á því. Ég varð að sýna fólki að ég væri sterk til að öðlast virðingu þess. Þegar Geiri dó þurfti ég að ákveða hvort ég ætlaði að gefast upp eða halda áfram. Ég valdi að halda áfram.“
Við Jaroslava kveðjumst að sinni. Tilhlökkun vegna kveðjuhófsins á laugardaginn umlykur hana og hún hræðist ekki framtíðina.
„Það sem gerðist í gær er búið á morgun. Ég tek bara einn dag í einu, eitt skref í einu og kem í heimsókn á Goldfinger ef mér leiðist.“